Urodziłem się dawno. Wojna trwała druga i do tego światowa, co wcale jednak światowca ze mnie nie zrobiło. Wychowałem się właściwie na ulicy, albowiem wyrzucony zostałem po dwu dniach z przedszkola Caritasu za kompletny brak zainteresowania modlitwą i zabawami typu kółko graniaste. Ze szkoły podstawowej nie wyrzucono mnie z powodu małpiej łatwości rysowania kolorowych szlaczków w wypracowaniach z dowolnych przedmiotów, a w nich – towarzysza Stalina, Lenina i Marksa oraz Engelsa, a nawet całej czwórki razem. Potem udało mi się zdać maturę i zamiast na ASP zostałem przez rodziców wysłany na architekturę, albowiem inżynierem miałem zostać, a nie jakimś tam malarzem. Zacząłem więc studiować, tyle że architekturę cudnych studentek. Poszerzyłem te studia z czasem o studentki ASP, PWSM, PWST, w porywach UJ i AM. Studia trwały i trwały, lat bodaj siedem. Wystaw w tym czasie (i potem również) robiłem sporo. Obsyłałem przeróżne konkursy u nas, w Czechosłowacji ówczesnej, a nawet w Moskwie, Rydze i Dreźnie. Z torbą pełną medali i wiedzą pozyskaną od mojego mistrza, Wacława Nowaka, zastukałem w roku 1968 do bram Związku Polskich Artystów Fotografików i w czerwcu wręczono mi leg. nr 361. Porzuciłem Politechnikę i zacząłem pracę zwykłego fotografa w biurze projektów, zajmującym się remontami krakowskich zabytków. Potem były Pracownie Konserwacji Zabytków, Państwowe Zbiory Zabytków na Wawelu, wreszcie Muzeum Narodowe w Krakowie. We wszystkich tych instytucjach fotografowałem piękne wytwory ludzkiego talentu. Teraz fotografuję wyłącznie piękno powstałe z miłości dwojga ludzi, najchętniej płci całkowicie odmiennej niż moja. Raczej pełnoletnie… No i czasami piszę bajki, niekoniecznie dla moich wnuków.

Tadeusz Płaszewski

Więcej na www.plaszewski.art.pl

W galerii Grodzka (przy ul. Grodzkiej, oczywiście), wciąż jeszcze najmłodszej w Krakowie, otwarto wystawę fotografii Tadeusza Płaszewskiego.

Tytuł wystawy, „Przychodzimy, odchodzimy...” wers z wiersza Janusza Jęczmyka, od lat przypominanego w jednym z paru hymnów Piwnicy Pod Baranami – wprowadza wprost w klimat, temat i charakter fotografii, jakie wybrał autor na tę prezentację. Tadeusz Płaszewski fotografuje od ponad czterdziestu lat, czyni to z wyjątkowym upodobaniem i pasją, która towarzyszyć mu będzie najpewniej przez następne czterdziestolecie albo i dłużej. Tematem najbardziej w tym dorobku osobistym są ludzie: portrety – liryczne, wielkiej urody, równie piękne, subtelne kobiece akty i półakty, niekiedy wizerunki zmultiplikowane w pysznych kompozycjach. Oczywiste więc, że wystawa prezentuje wybór z tej właśnie części dorobku.

To arcykrakowska prezentacja: idąc przez galerię, przechadzamy się wśród znajomych ze starego szlaku Krzysztofory – Piwnica – Jaszczury. Znajomych, którym w międzyczasie przybyło lat (przynajmniej części z nich) i takich, którzy odeszli już tam, na druga stronę.

Urody tych czarno – białych fotografii nie da się przeoczyć: tych wszystkich miękkości i kontrastów, wspaniałego operowania światłem. To kolejny (choć bynajmniej nie ostatni) powód, dla którego warto obejrzeć te wystawę.

Jolanta Antecka „Dziennik Polski”, styczeń 2007

fot. archiwum rodzinne